Bir zamanlar saygın meslek grupları vardı. Önce öğretmenlik, ziraat mühendisliği gibi dallar yavaş yavaş istenmeyen, sevilmeyen ve hiçbir şey olunmaz ise bari olunan mesleklere dönüştürüldü. Eğitim ve tarım bilinçli olarak hepimizin bildiği yakın tarihe ait “Kurtlar Vadisi” senaryoları ile yok edildi. Şimdi; Hayvancılık kan ağlıyor, Tarım kan ağlıyor, Arıcılık yok oluyor, Fındık, tütün, şeker pancarı, ipek böcekçiliği, mercimek, üzüm bağları, halıcılık, kök boyacılık hepsi Bu ülkenin can damarları idi. Yok edildiler. Sorarsanız yeniyetme ekonomi uzmanlarına global rekabete dayanamadılar. Uzun Hasan öyküsü ve Zonguldak kömürleri ile büyüyen nesillerden sonra şimdiki çocuklar kömür madenlerini artık yalnızca ölümcül kazalar ile biliyor.
Tersane demeye dilim varmıyor. Balıkçılık üç tarafı denizler ile çevrili ülkenin dört tarafını çeviren aymazlığa kurban edilmiş. Her tarafımız hidroelektrik santralı ama ne musluktan akan ya da akamayan suyun ne de elektriğin nasıl olup da bu kadar pahalı olduğunu bilen yok. Sonra memurluk revaçta meslek oldu. Sağlam ya kadrosu! Odacı ol, genel müdür ol yeter ki memur ol denildi. Şimdi memurluk hakkında ne söylesek boş. Özal’lı yıllarda bilgisayar mühendisliği, mimarlık, askeriye ve tıp doktorluğu revaçtaydı. Şimdi çoluk çoçuk bilgisayar kullanıyor. 12 yaşında çocuklar girilemez denilen sistemleri kırıp internet sitelerini çökertiyorlar.
Mimarların çizdiği ev yok ki, hepsi kalfalara emanet, etrafınızda tek bir bina tek bir ev var mı şöyle içinizi açan? Hadi var diyelim ev satın alacak parası olan kalmış mı? TOKİ zevksizliğine mahkûm yapayalnız ve sessiz mimarlar, okusa ne okumasa ne! Ergenekon çıktı çıkalı askeriyenin de bir cazibesi yok. Kala kala tıbbiye kalmıştı. Bizim çocuk doktor olacak bize bakacaktı ya hani. Bembeyaz önlüklü. Şimdi gördük, görüyoruz. Pahalı ilaç yazmalar, sebepsiz ameliyatlar, ilaç firmalarının uydurduğu sahte salgınlar, kepazelik diz boyu.
Eczacılar anahtarlarını atıyor, doktorlar televizyonlarda para vererek kendi reklamlarını yapıyor. Kocakarı ilaçlarının saygınlığı hekimden fazla hale gelmiş. Açın televizyonu bakın. Bir doktorun dediğine öbürü başka şey söylüyor. Doktorluktan hayır gelmeyince iş şovmenliğe dönmüş.
Bize de kala kala bir türkü mırıldanmak kalmış yapacak iş bulamayınca: El çek tabip el çek sinem üstünden Sen benim derdimi bilebilmezsin Şimdi düşünelim hep birlikte. Bizim çocuklar ne iş yapacak diye? Bu gidişle kahveler ile cemaatler hiç boş kalmayacak ise bari ya biz de bir cemaat kuralım ya da kahvehane açalım. Kahve kolay. Adı da belli: Doktorun yeri. Diğeri için sıra beklemek lazım.
EL ÇEK TABİP
aytekin@birgun.net